Het Knopje
Vanochtend was het weer eens zover. De NS had in haar onmetelijke wijsheid besloten dat op tijd op kantoor verschijnen heel erg 2009 is en trakteerde mij op een langer verblijf in een blauw-gele rakker.
Na een fikse vertraging op mijn eerste traject stapte ik in een redelijk goede bui het perron op bij spoor 5a in Utrecht. Tot mijn verbazing stond de trein naar Breukelen van 09.32 daar nog steeds, maar een blik op het informatiebord was voldoende: deze trein had 10 minuten vertraging. Een geluk bij een ongeluk voor mij, want het was inmiddels 09.41 en dus kon ik als ik snel was nog mee.
Ik loop naar de trein en druk op dat handige knopje waarmee de deur zich op magische wijze voor mij zal openen. En nog eens. Maar er gebeurt dus niets! Aan de binnenzijde van dezelfde deur stond ook iemand nerveus op een dergelijk knopje te duwen. Deze mevrouw had zich kennelijk bedacht en wilde toch niet mee met deze trein.
De twee conducteurs die zich op het desbetreffende perron ophielden wisten mij niet te vertellen waarom de deur “stuk was”, sterker nog, zij hadden he-le-maal niets met deze trein te maken. He-le-maal niets!
Op de vraag van een eveneens geinteresseerde mevrouw of ze niet even konden bellen met de machinist kwam het volgende antwoord: “Mevrouw, u denkt toch niet dat ik van al mijn 7000 collega’s het telefoonnummer heb?”.En dat was het einde van de dienstverlening van deze conducteurs.
Ondergetekende besloot vervolgens heel pragmatisch naar de voorkant van de trein te lopen, immers, daar houdt zich normaliter de machinist op. En jawel, achter het raam zat een geconcentreerd gezicht naar knopjes en hendeltjes te staren.
Een beleefd klopje op het raampje en de deur werd geopend. Na uitleg dat er nog mensen in en uit de trein wilden kwam het verlossende antwoord: “Dan doe ik de deur toch even open?”. Kijk, daar hebben we wat aan.
De deur werd gesloten en ik wandel vol goede moed naar de dichtsbijzijnde deur-voor-passagiers en druk op het knopje. Dit knopje was inmiddels voorzien van een geheel andere functie, want op hetzelfde moment begint de trein te rijden en verdwijnt na enkele minuten uit het zicht.
In een iets minder vrolijke stemming ben ik naar de twee conducteurs toegelopen en heb eens in bedekte termen gevraagd “hoe het nu kan dat die trein stuk is?”. Maar daar kwam weer een bekend antwoord: “Wij hebben met deze trein he-le-maal niets te maken”.
Natuurlijk is het ook mijn eigen schuld. Ik mag toch immers niet verwachten dat iemand met een NS uniform iets met treinen te maken heeft?
